CZĘŚĆ 27

Ufff nawet mi się udało :D Jestem mistrzem w szybkim pisaniu xD Ale skoro obiecałam to musi być. Chociaż jestem niezadowolona z tej części... Ale nie było czasu na zastanawianie się i przemyślenia. Taka na szybko więc mam nadzieję, że mi wybaczycie niedociągnięcia. No i wyszedł mi przeskok czasowy który wyłapałam dopiero po napisaniu :D Miała być kontynuacja 26 części a wyszło tak "kilka dni po" :D  Dodatkowo zaczęłam i nie wiedziałam jak skończyć xD No nic pozostaje mi życzyć wam powodzenia w czytaniu. Mam nadzieję, że jakoś przebrniecie przez tą część ;)

 27

Wyszła przed ogromny budynek szpitala i popatrzyła w stronę hotelu dla rezydentów. Nie miała na razie ochoty tam wracać. Coraz częściej zastanawiała się nad wynajęciem jakiegoś małego mieszkanka w pobliżu miejsca pracy. Miejsca tylko dla siebie. Niedużego, przytulnego lokum  gdzie mieszkała by tylko ona jej smutki i radości. Wyprowadziła by się już dawno ale szkoda jej było Agaty. To jej przyjaciółka. Jedyna osoba której może mówić o wszystkim i szczerze rozmawiać.

Szła przed siebie. Gdziekolwiek byle nie do domu. Do pytających spojrzeń Agaty, naburmuszonego na wszystko dookoła Przemka, ciekawskiego Jakubka i wścibskiego Adama. Skierowała się do przyszpitalnego parku gdzie jeszcze kilka dni temu spotkała się z Andrzejem.  Tutaj w spokoju mogła przeanalizować to co działo się w ostatnim czasie. Jak to się stało, że tak bardzo zbliżyła się do Falkowicza? Zafascynował ją. Nie. Nie do końca… gdyby to była tylko zwykła fascynacja nie tęskniła by za nim i nie martwiła się. Usiadła na ławce i schowała twarz w dłonie. Miała już dość tego, że czuje się taka niezdecydowana i zagubiona. Musi w końcu poukładać swoje sprawy. Koniec zgrywania rozkapryszonej małolaty. Przeczesała dłonią rude rozpuszczone włosy i uniosła wzrok. Od razu w jej oczy rzuciło duże białe BMW które nie mogło należeć do nikogo innego jak do Falkowicza. Stało w ustronnym miejscu na szpitalnym parkingu. Przez jej twarz przemknął delikatny ledwo zauważalny uśmiech. Wzięła torebkę i od razu poszła w kierunku szpitala. Musiała się z nim zobaczyć nawet jeśli nie będzie chciał z nią rozmawiać.

Stanęła przed drzwiami jego gabinetu i delikatnie zapukała…

***

Wrócił. Tym razem na tarczy… Ale przecież on się nigdy nie poddaje. Coś wymyśli. Nie pojechał nawet do domu się przebrać. Nie lubił w takich chwilach siedzieć sam w domu. Wolał swój gabinet. Równie pusty jak jego posiadłość ale miał to poczucie, że wokoło kręci się mnóstwo ludzi. W szpitalu nie czuł się tak samotny jak w domu. Zaparkował samochód i poszedł do gabinetu. Udało mu się przejść przez korytarz niezauważonym. Rozsiadł się na swoim czarnym fotelu i od razu sięgnął po szklankę i butelkę whisky. Nalał sobie i od razu wypił całą zawartość na raz. Szybko uzupełnił szklanice. Chciał się upić aby choć na chwile rozluźnić się i zapomnieć o problemach. Ostatnio tyle zwaliło mu się na głowę. Kłótnie z Wiktorią – niby są razem a tak naprawdę nie są… sam już nie wiedział. Stracił ją? Ale czy tak naprawdę kiedykolwiek ją miał… w końcu nigdy szczerze nie rozmawiali o uczuciach. Adam – dzieciak. Jak tylko zaczynają się problemy to on odwraca się plecami i staje przeciwko niemu. Tak naprawdę nie można na niego liczyć. Nie dorósł jeszcze. Badania – całe życie poświęcił dla badań. A teraz to wszystko traci. Knuł, kombinował, oszukiwał ludzi… Wszystko dla cząsteczki nad którą pracował. A teraz? Nie zostało mu już nic.

Usłyszał delikatne pukanie do drzwi.

- Proszę- powiedział ostro przekonany, że to Adam który za chwilę znów zacznie domagać się pieniędzy. Nawet nie podniósł wzroku na osobę która weszła do gabinetu.

***

Usłyszała ostry dźwięk głosu profesora. – Chyba jest nieźle zdenerwowany - pomyślała i niezrażona weszła do gabinetu. Siedział bokiem do drzwi i podpierał głowę na ręce. Na biurku oprócz sterty poukładanych dokładnie dokumentów stała na wpół już pusta butelka whisky.

- Jeżeli przyszedłeś po pieniądze to od razu mówię, że w najbliższym czasie ich nie zobaczysz.

- Andrzej… - wydusiła w końcu z siebie. Nie wiedziała czy się odzywać czy nie. W głosie Andrzeja było słychać żal, smutek i gorycz wymieszane razem.

Odwrócił się szybko niczym oparzony i spojrzał na swojego gościa którym nie był Adam a Wiktoria.

Popatrzyła na nią zaskoczony jej obecnością a ona w jego szarych oczach od razu wyłapała iskrę radości.

- Wiki co ty tu robisz? – stracił na chwilę rezon

- Pracuję – rozbawiła ją jego reakcja na jej osobę. – A ty? Co ty tu robisz? – popatrzyła na butelkę z trunkiem  oraz napełnioną do połowy szklankę – I gdzie ty w ogóle się podziewałeś?! – nie wytrzymała. Tak bardzo dusiła w sobie to pytanie ale musiała je zadać. Nie tylko dlatego, że była po prostu ciekawa ale i dlatego, że jej na nim zależało. Wstał i zapiął guzik od swojego idealnie dopasowanego garnituru.

- Mieliśmy porozmawiać – zaczął

- Po to tutaj przyszłam – przerwała mu

- Usiądź – wskazał jej czerwony fotel stojący naprzeciwko i z powrotem zajął miejsce za biurkiem. – Zapowiada się dłuższa rozmowa – powiedział bardziej do siebie niż do niej.

- Odpowiesz mi – wpatrywała się w niego odważnie swoimi zielonymi oczami.

- Byłem w Szwajcarii. Miałem tam kilka spraw do załatwienia. Napijesz się ? – uniósł delikatnie butelkę i dolał sobie troszkę do szklanki.

- Andrzej co się stało? Powiedz mi. Przecież widzę, mnie nie oszukasz. Wyjechałeś tak nagle… musi być jakiś powód.

Zignorował ją i upił duży łyk procentowego napoju.

- Przestań – odsunęła od niego szklankę którą odstawił i butelkę – Wystarczy na dzisiaj a po za tym to nie jest rozwiązanie problemów – powiedziała z troską.

- Zostałem odsunięty od badań. Szwajcarzy nie chcą mieć ze mną nic wspólnego. Odebrali mi to nad czym pracowałem całe życie. – powiedział przybierając maskę obojętności mimo, że w środku się w nim gotowało. – Nie pozostało mi nic innego jak po prostu się upić – chciał sięgnąć po butelkę ale Wiktoria mu to uniemożliwiła i złapała go za rękę. Widziała, że na profesora zaczęły działać już procenty z wypitego alkoholu. Nie chciała żeby ktoś zobaczył go w szpitalu w stanie upojenia alkoholowego.

- Jedź do domu. Lepiej żeby nikt Cię tu dzisiaj nie zobaczył. Zamówię Ci taksówkę. A rozmowę dokończymy jutro. O ile znowu gdzieś nie znikniesz – uśmiechnęła się do niego a on odwzajemnił uśmiech.

- Już nigdzie się nie wybieram…

PS: Tradycyjnie przepraszam za błędy...