CZĘŚĆ 15

Miała być w niedzielę ale  pomyślałam, że na początek weekendziku wam wstawię;) Dla wszystkich moich wiernych czytelniczek <3 Mam nadzieję, że spodoba wam się ta część :D  Smacznego :* ;)

CZ.15

- Padam z nóg- powiedziała sama do siebie wchodząc do kuchni. – Cześć Agatko – poklepała blondynkę po plecach.

- Cześć, Pani Profesor – zaznaczyła wyraźnie swoje słowa i uciekła śmiejąc się do salonu.

- Woźnickaaa! – krzyknęła za nią Wiki. Zrobiła sobie zielonej herbaty i poszła za przyjaciółką. Weszła do salonu i popatrzyła na nią karcąco.

- Strzelisz focha? – zapytała rozbawiona Agata

- Nie, strzelę Cię zaraz w twoją blond główkę – powiedziała powstrzymując śmiech. Pokręciła głową. – Idę z Falkowiczem na kolacje – szepnęła tak żeby nikt po za Agatą tego nie usłyszał. W swoim pokoju siedział Adam.

- No to szałowo! Idziemy się przyodziać w kieckę! – krzyknęła rozradowana Agata, zerwała się z kanapy i popędziła na górę.

- Wariatka! – krzyknęła za nią Consalida

Z pokoju wyłonił się zaspany Adam.

- Idziemy na imprezę? – zapytał z nadzieją w głosie mimo, że nie doszedł jeszcze do siebie po ostatniej domówce jaką urządził.

- Tak na imprezę – powiedziała z ironią – bezalkoholową – dodała z chytrym uśmieszkiem

- Łee to nie idę… - odchrząknął – to znaczy nie mogę, mam dużo pracy – udał smutek.

- Całe życie z wariatami . . . – skwitowała Wiktoria i poszła na górę.

***

-Nie wiem kompletnie w co się ubrać – rozłożyła ręce ruda

- Zaraz coś znajdziemy . .. – wymruczała Agata „nurkując” w szafie

- Musimy się wybrać na jakieś zakupy – zamyśliła się Wiki i popatrzyła na Agatę która prawie cała siedziała w szafie. – Ej, a ty co Narni szukasz czy kiecki? – zaśmiała się - zostało mi pól godziny do spotkania z diabłem! Wyłaź z tej szafy . . .

- Mam! – Agata wylazła z szafy zadowolona – Kupiłam ją na . . . – zastanowiła się chwilę – wyjątkową okazję. Ale ostatnio nie było żadnych okazji . . . – zamyśliła się

Myślę że będzie pasować – powiedziała pokazując przyjaciółce kremową sukienkę bez ramion. Na piersiach miała idealnie pasującą czarną kokardę ułożoną z materiału sukienki.

- Do tego czarne szpilki, delikatna biżuteria i będziesz wyglądać jak księżniczka. Będziecie niczym piękna i bestia – rozmarzyła się blondynka

- Skończ Agata – rzuciła w nią poduszką – nie czas na bajkowe marzenia – zabrała sukienkę i od razu poszła się przebrać. Wcześniej wzięła prysznic, umalowała się perfekcyjnie i dokładnie dobrała biżuterię. Po pół godziny była gotowa. Wyszła z łazienki.

- No, no bo się w tobie zakocham – zażartowała Woźnicka a Consalida popatrzyła na nią krzywo.

- Ty się lepiej weź za tego swojego Mareczka. Chodzi za tobą jak pies a ślini się jak głodny na widok kiełbasy – podsumowała

- A tobie przypadkiem się nie śpieszyło – zapytała z ironią Agata

- I tak już jestem spóźniona. Mam czas żeby cię podręczyć – zaśmiała się

- Marek ma żonę… Latoszek ma żonę – sami żonaci – powiedziała – I tak już wystarczająco namieszałam – spuściła smutno glowę

- Ojjjj moja bidulka – przytuliła ją ruda – pamiętaj że nie możesz obwiniać tylko siebie za błędy, no już głowa do góry. – Po za tym –powiedziała już wesoło – to ty mnie powinnaś pocieszać. Przecież właśnie idę rzucić się lwu na pożarcie. Sama z własnej woli. Nikt po mnie nie będzie płakał – zaśmiała się

- Masz objawy masochizmu – obie zaczęły się śmiać.

***

Usłyszała trąbienie taksówki którą zamówiła. Wzięła do ręki torebkę i skierowała się do wyjścia.

- No to idę… - powiedziała niepewnie do Woźnickiej

- No to idź i nie zawiedź szefa bo cię jeszcze zwolni – pokazała jej język a ruda tylko pokiwała głową wychodząc. Skierowała się do taksówki i zobaczyła białe BMW. Andrzej stał przy samochodzie i uśmiechał się.

- Miałeś czekać w domu… po co przyjeżdżałeś, poradziła bym sobie – popatrzyła zatroskana na zmęczoną twarz profesora

- Nie przyjechałem po ciebie – zobaczył jej pytające spojrzenie – czekałem tu cały czas. Ślicznie wyglądasz.

- Przecież ty ledwo stoisz na nogach! – skarciła go Consalida

- Pani doktor się mną zajmie – uniósł brwi

- Jedźmy już bo zaraz mi tu zejdziesz i nici z kolacji. A ja ponad pół godziny szukałam sukienki…

Wsiedli do samochodu i ruszyli do willi Falkowicza.

Jechali w milczeniu. Wiktoria zaczynała powoli przyznawać się sama przed sobą, że coś czuje do profesora. Nawet w tak banalnej chwili jak ta czuła się dobrze i bezpiecznie mimo tego, że o niczym nie rozmawiali a nawet nie patrzyli na siebie. Wystarczyło jej, że był blisko… Mimo to cały czas w głowie kłębiły się myśli czy on traktuje ją poważnie. Czy może chce zaciągnąć ją tylko do łóżka a potem cały ten czar pryśnie? To nie dawało jej spokoju ale kiedy była przy nim było jej tak dobrze. Zdecydowała, że zaryzykuje. Podejrzewała też jak skończy się ten wieczór. Na tą myśl niezauważalnie się uśmiechnęła. Jeżeli kocha się tak dobrze jak całuje i jak dobrym jest lekarzem to gdyby nie charakter byłby ideałem – przeszło jej przez myśl. Podświadomie chciała aby doszło do czegoś więcej. Dawno nie spędziła nocy z mężczyzną i brakowało jej czułości.

On również rozmyślał o Wiktori. Boże ona jest przepiękna! Do tego uparta, inteligentna i mądra… nie ma chyba żadnych wad. Widzę że boi się mi zaufać i w sumie wcale jej się nie dziwię. Może taka szuja jak ja nie powinna w ogóle się łudzić na cos więcej…? – pomyślał