CZĘŚĆ 13

Pamiętam, pamiętam ;) Już wiem kto mi tak nabija wejścia na bloga :P A jest już ich ponad 3 tysiące! 
Rok zaczynam pechową 13 :D Ale czy rzeczywiście pechowa? No cóż pozostawiam to do waszej oceny <3
No i nie pozostaje mi nic innego jak zadedykować tą część dwóm moim największym niecierpliwcom: zakręconej i szalonej oraz asi0807
Proszę kochane:*

CZ.13 

Falkowicz ruszył pewnym krokiem do bufetu. Nie pomylił się. Zastał tam dwie stażystki których opiekunem była Consalida. Ta dziewczyna jest dla nich zdecydowanie za dobra - pomyślał – daje sobie wchodzić na głowę… już ja je utemperuje – uśmiechnął się złowieszczo.

- O, witam miłe panie - powiedział z udawaną sympatią

- Dzień dobry profesorze - obie jak na rozkaz się zarumieniły

- Może napiją się Panie kawy?

- A bardzo chętnie – odparła Klaudia

- To zapraszam do lekarskiego i proszę sobie zrobić – powiedział spokojnie już bez udawanej troski – I ja też przy okazji poproszę!

Stażystki popatrzyły na siebie.

- No do roboty. Czekam na kawę, jak przyjdę do lekarskiego to ma już na mnie czekać. A na panie czeka dokumentacja do uzupełnienia…duużooo dokumentacji! Także radził bym się pośpieszyć – uśmiechnął się szyderczo

- Ale doktor Consalida… - chciała powiedzieć Klaudia

-Doktor Consalida teraz będzie operować a wy nie jesteście na wczasach.  – urwał jej profesor

- Przydajcie się w końcu do czegoś – rzucił i wyszedł.

- Co za gnida . . . –mruknęła Klaudia

- Gorszy niż ta cała Consalida – dodała Ola

***

Wiki zeszła z bloku. Cudem udało się uratować pacjenta który miał bardzo poważne obrażenia wewnętrzne. Kilka godzin na sali operacyjnej wyssało z Wiktorii resztkę sił. Miała ochotę usiąść w kącie, schować się przed wszystkim i wszystkimi i popłakać. Dać w końcu ujść wszystkim nagromadzonym w niej emocją. Zarówno tym pozytywnym jak i negatywnym. No ale musiała by się nie nazywać Consalida. Oparła się chwilę o ścianę kiedy zmęczenie zakręciło jej w głowie. Przymrużyła oczy i zrobiła głęboki wdech. Przecież nie może dać po sobie poznać, że ma już dość, że jest przemęczona i że obowiązki których ma na głowie bardzo dużo, zaczynają ją przerastać.

Weszła do pokoju lekarskiego. Dwie stażystki obłożone stertą papierów wszystko sumiennie uzupełniały.

- Co wy robicie? – zapytała zaskoczona – Chyba powiedziałam wyraźnie, że macie mi się dzisiaj nie plątać pod nogami – powiedziała znużona

- Profesor kazał nam się tym zająć – odparła szybko Ola

- Profesor? Te dokumenty mają się jeszcze dzisiaj znaleźć u Sambora. Mam wielką nadzieję, że nic nie poprzekręcałyście bo…

- Zaczyna się wykład – burknęła pod nosem Klaudia

- Mówiłaś coś? – oburzyła się Wiktoria

- Spokojnie drogie Panie. Wiktorio zagoniłem twoje owieczki do pracy. Chyba potrafią wypełniać dokumenty – Falkowicz wszedł do pokoju i popatrzył z politowaniem na młode lekarki. - Mam nadzieję, że nie przespały całych swoich studiów na medycynie.

- A ja mam nadzieję, że nic nie spartolą, no ale niech już będzie… Jak coś to wszystko zgonię na Ciebie -  wymusiła uśmiech – Przepraszam muszę jeszcze zająć się pacjentem Krajewskiego – przewróciła oczami i wyszła z pokoju a Falko poszedł za nią.

***

- No to wszystko jasne – powiedziała Klaudia

- Ale, że co?

- Olka to przecież widać gołym okiem! Ruda zołza z nim sypia…

Olka pokręciła tylko głową

- Może i mi uda się w końcu wyhaczyć jakiegoś dobrze usytuowanego lekarza… - myślała głośno stażystka – tylko cholera wszyscy sensowni są już zajęci. Bo jak widać inaczej w tym szpitalu nic nie osiągniesz… tobie też radzę blondyna się kimś zająć. Bierzmy przykład ze wspaniałej doktor Consalidy – podsumowała Klaudia

- Daj już spokój i zajmij się robotą -  parsknęła młoda blondynka

***

Wiktoria nie zdążyła wejść do Sali Kozerskiego, Falkowicz dogonił ją i zdążył ją złapać za rękę.

- Andrzej . . . Daj mi spokój mam pacjenta, jestem zmęczona a pracę powinnam skończyć już dobrą godzinę temu. Zresztą ty też… co ty tu jeszcze robisz!

- Czekam na moją księżniczkę – przyciągnął ją lekko do siebie

Mimo złości po jego słowach musiała się uśmiechnąć.

- Nad papierami siedzą stażystki a pacjentem Krajewskiego zająłem się ja kiedy ty operowałaś. Wszystko jest w porządku – założył jej kosmyk włosów za ucho.

- Należy mi się nagroda – chciał ją pocałować ale ona szybko zatrzymała jego usta palcem.

- Nie zapominaj się… jesteśmy w szpitalu. – powiedziała szeptem – Dziękuję – dodała i obdarzyła go pięknym uśmiechem.

- Widzę, że taka nagroda musi mi dzisiaj wystarczyć – powiedział z zawodem

- To był ciężki dzień . . . – westchnęła – Ale przyjmuje zaproszenie na kolacje. Mam nadzieję, że lokal w którym ostatnio byliśmy będzie jutro otwarty  - zaśmiała się i puściła mu oczko ;)