CZĘŚĆ 1

A o to i część pierwsza mojego opowiadania. Początek historii dwóch ognistych charakterków:) Liczę na wasze komentarze. Przepraszam za błędy ale opowiadanie piszę późno w nocy i umysł już nie tak jasny. Czytam niby po kilka razy ale jeśli są błędy to już ich nie wyłapuję :P Piszcie, komentujcie, krytykujcie...

CZ.1

Wiki weszła po cichu do hotelu. Nie chciała robić zbędnego zamieszania chociaż i tak wiedziała że Agata nie da jej spokoju. Od razu skierowała się do swojego pokoju starając się nikogo nie obudzić. Przebrała się z wieczorowej sukienki i poszła pod prysznic. Chciała zmyć z siebie cały ten męczący dzień. Przebrana w koszulkę nocną usadowiła się z książką na swoim łóżku. Wiedziała że ciężko będzie jej zasnąć. Przed oczami miała wydarzenia tego wieczoru. Ten bankiet należał do jednego z najwspanialszych na jakich miała okazję być. Nie dlatego że było mnóstwo szanowanych i ważnych postaci w świecie medycyny ale dlatego że był tam ON. Znienawidzony przez całą Leśną Górę Profesorek. Andrzej Falkowicz. Jeszcze parę miesięcy temu gdyby spotkała go na takim bankiecie od razu by wyszła nie zważając na to co traci. Teraz wszystko zaczęło się zmieniać. Dała nawet się podwieźć! I tańczyła z nim! Nigdy nie podejrzewała że profesor tak dobrze tańczy… Dotarło do niej, że tak naprawdę cały wieczór spędziła w jego towarzystwie!

Próbowała czytać książkę ale przyłapała się na tym że tylko patrzy na litery, w ogóle ich nie czytając. Po prostu od tak przewracała kartki. W głowie kłębiły jej się myśli dotyczące Andrzeja. Dlaczego tak się zmienił? Dlaczego nagle stał się taki miły? Dlaczego zaczął dawać jej coraz to ciekawsze zabiegi i operacje? I najważniejsze … jaki ma w tym cel?

***

Rano Wiktoria wyjątkowo nie została obudzona przez budzik ale przez krzyki Agaty i Przemka. Nie słysząc wyraźnie rozmowy przeczuwała, że chodzi o nią. O to, że poszła na bankiet z największym wrogiem. Niechętnie wygrzebała się z łóżka. Ubrała się i zeszła na dół.

- Co to za krzyki z samego rana, ludzie dali byście innym pospać-ociężale poszła do kuchni zrobić sobie kawę. Minęła wściekłego Przemka i Agatę która też już wyraźnie miała dość jego wybuchów złości.

- A co noc była TAK UDANA, że się niewyspałaś ?! - ryknął Przemek podkreślając wyraźnie swoje słowa.

Wiki od razu odwróciła się w jego stronę.

- O co Ci chodzi Przemo?!

- O ciebie i tą gnidę Falkowicza. Jak mogłaś Wiki, jak mogłaś się z nim spotkać!? To morderca!

- Przemek, przestań się nakręcać! W kółko się powtarzasz a ja znam już tą gatkę na pamięć. Po za tym jestem dorosła, nie muszę ani ciebie, ani nikogo innego pytać o zdanie z kim mogę wychodzić i gdzie! Pozwól, że takie decyzję będę podejmować sama- oburzyła się, zalała sobie herbatę i wyszła z kuchni.

***

Poranna rozmowa z Przemkiem wytrąciła ją z równowagi. Na jej nieszczęście Przemek tego dnia też miał dzień wolny. Nie miała ochoty wysłuchiwać jego wiecznych pretensji więc wyszła na długi spacer po parku. Jej myśli cały czas krążyły wokół bankietu i Falkowicza. Bała się najbliższego spotkania z nim. Podejrzewała, że cos kombinuje. To niemożliwe żeby taka szuja jak on tak szybko zaczęła zmieniać się na lepsze. I dlaczego nikt po za nią nie dostrzega tych zmian? Czy naprawdę są ze sobą tak blisko? Wiktoria opamiętaj się w końcu, od wczoraj myślisz tylko o tym- skarciła się w myśli.

Zanim się obejrzała nogi zaniosły ją jak zaczarowane pod szpital. Jakby jakaś niewidzialna moc ją przyciągała w to miejsce. Nagle jak by oprzytomniała. Co ja tu właściwie robię?!-pomyślała. Chciała już wracać do hotelu ale ktoś ją zawołał.

Wiktoria! Wiki poczekaj!- usłyszała ciepły i serdeczny głos…

PS: Dzisiaj wyjątkowo dodaję, tak na rozkręcenie mojego pierwszego w życiu bloga:D To taki wyjątek bo tak jak wspominałam będę dodawała tylko w weekendy;) Piszcie jak wypadł mój debiut;)