CZĘŚĆ 10

Dla FaWikomaniaczek spragnionych FaWi :P Dziwię się sama sobie, że udało mi się jeszcze dzisiaj coś napisać :D To dzięki moim najwierniejszym komentatorkom ;) I nie wyszło najgorzej... chyba ;) Miłego czytania :*
PS: Teraz komentować mogą także Anonimki :)

CZ. 10

Wiki skończyła dyżur, przebrała się i poszła odetchnąć na ławkę przed szpitalem. Siedziała myśląc o Falkowiczu i o tym czy dobrze zrobiła decydując się na kolację z nim.

- A ty jeszcze nie gotowa – powiedział Falkowicz

Wiki przestraszyła się jego nagłym pojawieniem i szybko odwróciła się w jego stronę.

- Zwariowałeś – oburzyła się

- Przepraszam skarbie nie chciałem Cię wystraszyć – uniósł delikatnie jej dłoń i ucałował

Zaraz, zaraz czy on przed chwilą powiedział do mnie skarbie?- pomyślała Wiki i od razu zrobiło się jej cieplej na sercu. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, że wziąłeś sobie wolne? Mieliśmy dzisiaj razem operować – powiedziała – Przez twoją nieobecność musiałam znosić Jakubka – stwierdziła z żalem

-Wiem, wiem ale miałem kilka spraw do załatwienia. Musiałem dzisiaj się zerwać. To co … kolacja? – uśmiechnął się

- Nie mam dzisiaj siły ale jestem strasznie głodna. Daj mi pół godziny. Muszę się ogarnąć – puściła mu oczko.

- Zaczekam na Ciebie w samochodzie – odpowiedział nie mogąc doczekać się wieczoru z rudowłosą panią chirurg.

***

Po prawie godzinie czekania Falkowicz zobaczył w drzwiach hotelu rudowłosego anioła. Nie mógł oderwać od niej oczu. Miała na sobie czarne szpilki i kremowo czarną sukienkę. Lekko pokręciła włosy. Cały czas siedział za kierownica samochodu podążając za nią wzrokiem. Wiki podeszłą do samochodu i zapukała lekko w szybę. Myślała, że jak na dżentelmena przystało Falkowicz otworzy jej drzwi ale ten siedział jak zamurowany. Weszła do samochodu,

- No, no prawdziwy dżentelmen z ciebie. – przewróciła oczami

- Prześlicznie wyglądasz – wydukał zachwycony Consalidą Falkowicz

- Jesteś pewny, że możesz w tym stanie prowadzić? – zaśmiała się Wiktoria

- Jestem znakomitym kierowcą – powiedział dumnie – Ale przyznaję, przy tobie mogę mieć zaburzenia koncentracji – zaśmiali się oboje i Falkowicz ruszył z przed hotelu.

- To dokąd mnie zabierasz – popatrzyła w jego stronę.

- Niespodzianka – uśmiechnął się szyderczo nie odrywając wzroku od drogi

***

- No to jesteśmy – powiedział Falkowicz z napięciem czekając na reakcję Wiktorii

- Żartujesz sobie?! – powiedziała oburzona – Dla swojego dobra powiedz, że żartujesz lub że czegoś zapomniałeś – prawie wykrzyczała patrząc na willę Andrzeja

- No chyba się nie boisz – czuł, że traci kontrolę nad sytuacją i obawiał się, że Wiki będzie chciała wracać do domu.

- Mieliśmy zjeść kolację…

- I zjemy – uśmiechnął się i wysiadł z samochodu. Wiki szybko, wszystko analizowała. Zastanawiała się do czego to zmierza. Otwarł jej drzwi i pomógł wysiąść z samochodu.

- Dziękuję.

Szli pięknie oświetloną alejką przez ogród Falkowicza. Wiki  nie mogła wyjść z podziwu widząc piękno ogrodu. Pięknie rozmieszczone krzewy i alejki obsadzone na zmianę białymi i czerwonymi różami. W oczy rzuciła jej się też duża altanka obsadzona winogronem. Weszli do domu. Andrzej pomógł zdjąć jej płaszcz i zachęcił ręką do wejścia do salonu. Oczom Wiktorii ukazało się pięknie i nowocześnie udekorowane wnętrze. Na środku stał duży, pięknie zastawiony stół na którym paliły się już świece. W kominku było słychać tańczące płomienie. Andrzej odsunął krzesełko dla Wiktorii.

- Usiądź proszę – uśmiechnął się – Za sekundkę wracam – poszedł do kuchni

Ruda odprowadziła go wzrokiem i cały czas intensywnie rozglądała się po wielkim pomieszczeniu. Wszystko było idealnie poukładane. Było czysto, panował ład i porządek jeszcze większy niż w jego szpitalnym gabinecie.

- Bon Appetit – Falkowicz przyniósł szampana i przygotowane dania – Mam nadzieję, że będzie Ci smakowało – uśmiechnął się

***

Skrępowanie które na początku towarzyszyło Wiktorii całkowicie ją opuściło.

- I ty naprawdę sam przygotowałeś całą kolację? – zapytała z niedowierzaniem wycierając usta serwetką.

- Powtórzę raz jeszcze – cały czas się uśmiechał – jestem człowiekiem wielu talentów

- Tak dobrze nie gotuje nawet moja mama – wzięła łyk szampana

- Dolać? – zaproponował widząc, że trunek w kieliszku młodej chirurg prawie się skończył

- Bardzo chętnie – Falkowicz wstał i dolał Wiki szampana. Popatrzyła na niego intensywnie zielonymi oczami

- Czy profesor przypadkiem nie próbuje mnie upić – zapytała zalotnie

- Nawet przez chwilę przez myśl mi to nie przeszło – uśmiechnął się rozbrajająco i stanął za nią lekko masując jej ramiona – Strasznie jesteś spięta… - powiedział

- Miałam bardzo ciężki dzień – odpowiedziała rozkoszując się dotykiem jego dłoni i lekko przechylając głowę.

Falkowicz miał ochotę pocałować ją w odsłonięty kawałek szyi ale zdążył się powstrzymać i zamiast tego masując jej ramiona zsunął delikatnie ramiączko jej sukienki…