CZĘŚĆ 7

Majeczko G. pod częścią 6 zostawiłam komentarz z pewnym pytaniem :) Może ty pomożesz;)
Po za tym przedstawiam część 7 ;) Kolejną postaram się wstawić w Wigilię jako prezent świąteczny dla moich kochanych czytelniczek :* Tak jak obiecałam na samym początku, że będę uprzedzać o mojej nieobecności tak teraz uprzedzam, że w najbliższy weekend nie dodam nic :c 
Może w niedzielę ale to naprawdę nie obiecuję... po 18 koleżanki mogę nie mieć do tego głowy :D

CZ.7

Obchód nie należał do najprostszych. Trafiło się kilku nieznośnych pacjentów. Później Wiki miała dwie planowane operacje. Jedną z Piotrem a drugą z Andrzejem. Cieszyła się na myśl o tym. Lubiła z nim pracować. Tworzyli idealnie zgrany zespół. Uzupełniali się nawzajem przy stole operacyjnym. Mistrz i uczennica. Wiki zastanawiała się czy w życiu prywatnym również tak dobrze by się uzupełniali.

Operacja była długa i męcząca ale na szczęście obyło się bez komplikacji. Wiki była wykończona a Falkowiczowi zaczął doskwierać ból nogi.

- Napijesz się ze mną wreszcie tej kawy? – zapytał rudowłosą lekarkę marszcząc delikatnie czoło

- Pewnie. Andrzej, wszystko w porządku? – zapytała uważnie przyglądając się szefowi

Falkowicz od razu szeroko się uśmiechnął.

- Czyżby pani doktor się o mnie martwiła – uniósł brwi

Wiktoria pokiwała głową i zaczepnie szturchnęła go w ramię

- Chodźmy na tę kawę- powiedziała i ruszyli do jego gabinetu

***

Falkowicz czół, że traci głowę dla tej rudej piękności. Coraz trudniej było mu panować nad sobą. Szczególnie w takich chwilach jak ta. Siedzą sobie sami w gabinecie, piją kawę i rozmawiają zupełnie wyluzowani na przeróżne tematy. Była tak blisko. Miał ochotę wziąć ją na kolana i mocno przytulić a potem namiętnie pocałować. Ale czuł, że to jeszcze za wcześnie. Wiedział, że to by wszystko przekreśliło. W końcu to nie jest jakaś tam kobieta tylko doktor Wiktoria Consalida! Jednak wewnętrzne hamulce coraz częściej zawodziły. Pragnął jej bliskości.

- O której kończysz dyżur? – zapytał nagle

- O 20 – odpowiedziała zaskoczona Wiktoria

- Jeżeli zechcesz to mogę cię odprowadzić – powiedział niepewnie na nią zerkając

Niepewność to jedna z cech która do tej pory u Falkowicza nie występowała.

- Tak Ci się spodobało – zaczęła się śmiać – daj spokój hotel jest kilka kroków z tąd

- Wiesz w tych czasach lepiej zachowywać jak największą ostrożność – kontynuował

- Teraz to ty się o mnie martwisz – znowu się zaśmiała i napotkała jego wzrok. Falk nic nie powiedział, nie zaprzeczył. – przestań jestem dużą dziewczynką, poradzę sobie.

- Niewątpie – spuścił wzrok jakby zawiedziony

Wiktoria nie mogła go rozgryźć. O co mu chodzi? Dlaczego jest tak troskliwy?

Nagle z zamyślenia wyrwało ich pukanie do drzwi.

- Proszę – poprawił się na krześle profesor

- Pani doktor pacjent z pod 3 ma duszności – przez uchylone drzwi zaalarmowała jedna z pielęgniarek

- Już idę – Wiktoria wstała i już prawie wyszła ale szybko odwróciła się na pięcie do smutnego Falkowicza – A ty o której kończysz? – Zapytała z uśmiechem

- O 19 ale mam jeszcze trochę papierów do wypełnienia . . . – powiedział bez żadnych emocji

- To dobrze. Wpadnę do ciebie po dyżurze – puściła mu oczko – w tych czasach jest tak niebezpiecznie, że lepiej by było gdybym wróciła do domu pod eskortą – zaśmiała się i poszła do pacjenta.

Falkowicz uśmiechnął się pod nosem.

***

Po skończonym dyżurze Wiki poszła się przebrać i od razu ruszyła w stronę gabinetu profesora. Idąc korytarzem przypomniała sobie co czuła wczoraj kiedy Falkowicz odprowadził ją pod hotel. Wielkie pożądanie i ciekawość. W głowie karciła się za te myśli ale serce w jego obecności szalało. Z drugiej jednak strony nie może ani jemu ani sobie pozwolić na zbyt wiele.

Nie pukając weszła do jego gabinetu a on od razu wstał na jej widok i uśmiechnął się.

- To co możemy już iść – odwzajemniła uśmiech

- Oczywiście – w jego oczach dało się zauważyć wielkie zmęczenie, ale mimo wszystko czekał tu. I to na nią!

Wziął ją pod ramie i wyszli ze szpitala. Znów szli powoli jak para zakochanych do szaleństwa w sobie ludzi. Było im dobrze w swoim towarzystwie i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Doszli pod hotel. Wiktoria popatrzyła na budynek jak na miejsce w którym wszystko się kończy. W sumie tak było. Kończyło się towarzystwo Falkowicza.

-Dziękuję – odwróciła się w jego stronę, przybliżyła do niego i jak by w ogóle nad sobą nie panując pocałowała go w policzek, jak najlepszego przyjaciela. Falkowicz położył jedną rękę nisko na jej talii i chciał przyciągnąć do siebie bliżej. Cały czas czuł na policzku ciepło jej ust.

Lekki powiew wiatru ocucił Wiktorię. Nie oddaliła się od niego ale nie pozwoliła się przyciągnąć bliżej. Karcąco spojrzała mu w oczy. Ale jego wzrok był skierowany prosto na jej usta pokryte delikatnym błyszczykiem. Wiedziała, że w tym momencie jej pragnie, że czeka na jej ruch. Ona też podświadomie tego chciała ale bała się dać ponieść emocją. Bała się, że jeśli pozwoli mu na zbyt wiele to on ją wykorzysta a potem znów zrobi się w stosunku do niej chłodny i szujowaty.

Stali tak przez chwilę aż w końcu Falkowicz zabrał rękę z jej biodra i spojrzał w zielone oczy

Zaschło mu w gardle – Przepraszam – wydukał

Wiktorię jego słowa wmurowały w ziemię. Profesor Andrzej Falkowicz użył słowa przepraszam! W tym momencie miała ochotę rzucić mu się na szyję ale znów przerwała im Agata.

- Dobry wieczór – popatrzyła na nich – Chyba mam deja vu – zaśmiała się

Falkowicz spojrzał smutno na Wiktorię a ta zaś patrzyła morderczym wzrokiem na Agatę. Była zła, że pojawiła się w takim momencie. Chociaż z drugiej strony może to i lepiej?

Wiki co się z tobą dzieje? Raz zawzięcie odpychasz od siebie wszystkie te pozytywne myśli o Andrzeju i wmawiasz sobie jakim to on jest złym człowiekiem a drugim razem rozmyślasz o tym jak wspaniale się przy nim czujesz i masz ochotę w całości mu się oddać! Zastanów się w końcu i zdecyduj na coś! – intensywnie myślała.

-Nie będę dłużej zajmował Pani czasu – zwrócił się do rudej – Do widzenia i dobrej nocy – nie czekając na jej odpowiedź odwrócił się i ruszył powoli w stronę szpitalnego parkingu.