CZĘŚĆ 11

Mam nadzieję, że was nie zawiodę tą częścią bo coś czuję, że po poprzedniej części liczyłyście pewnie na hota :D Na to jeszcze przyjdzie czas...;) 
Część króciutka ale za to przełomowa :) Niestety nie wiem kiedy pojawi się next... :( Może w tym roku jeszcze coś wyskrobię a może dopiero po Nowym Roku... sama nie wiem jak będzie z wolnym czasem :c
Miłego czytania i pozdrawiam :*

CZ.11

-Andrzej… - Wiktoria poprawiła szybko ramiączko i wstała. Popatrzyła Andrzejowi prosto w oczy. – Lepiej będzie jak już pójdę– powiedziała cicho

- Myślałem, że zostaniesz – założył kosmyk jej włosów za ucho i delikatnie musnął dłonią policzek. Wiki spuściła głowę.

- Nie mogę – pokręciła głową i wyminęła Falkowicza kierując się do drzwi. Sięgnęła po płaszcz.

- Uciekasz? – zapytał Andrzej

-Co? – zdziwiła się Wiki i podeszła do niego – Nie traktuj tego jak ucieczki – pokręciła głową wpatrując się w twarz Falkowicza – Po prostu…Nie dziś, nie teraz .  .  . – uśmiechnęła się nieśmiało a profesor objął ją w tali i docisnął do ściany.

- Dzisiaj to ty chcesz się ze mną chłodno pożegnać – musnął delikatnie jej usta a Consalida w końcu uległa i odwzajemniła delikatny nieśmiały pocałunek. To zaskoczyło Andrzeja. Do tej pory była niedostępna. W reszcie poczuł jej smak i teraz był już pewny, że kocha tą kobietę tak jak nikogo innego nigdy wcześniej. Pogłębił pocałunek. Wiktoria też tego chciała. Nie była w stanie dłużej oszukiwać samej siebie. Pragnęła go. Przy nim czuła się bezpiecznie i dobrze. Oboje ciężko oddychali, zaczęło brakować im tchu. Przerwali pocałunek opierając się o siebie czołami.

-No, no pani doktor – powiedział zmysłowo Falkowicz próbując wyrównać oddech – Jestem pod wrażeniem pani umiejętności – wyszeptał jej do ucha i zaczął całować szyję a potem znowu usta. Wiktoria objęła dłońmi jego szyję a on wplótł rękę w jej włosy. Chcieli jak najbardziej pogłębić pieszczotę. Wiki pierwsza przerwała czując, że ręka Andrzeja która błądziła po jej plecach coraz częściej zahacza o haftki stanika. Kładąc rękę na klatce piersiowej lekko go odepchnęła.

- Naprawdę, muszę iść – powiedziała bez przekonania. Po prostu czuła, że to dzieje się za szybko.

- Nie zasnę bez ciebie . . . – wymruczał smutno Falkowicz – z tobą w tym domu jest inaczej – zastanowił się chwilę – lepiej…

- Andrzej…

- Wiki ja wiem, że boisz mi się zaufać – przerwał jej Falkowicz

- To nie tak. Nie tylko o to chodzi. Jest Przemek, szpital, wszyscy w Leśnej Górze… pracujemy razem. Wiesz jak to będzie wyglądało… - zaczęła się tłumaczyć

- Nie obchodzi mnie zdanie innych – powiedział bez emocji – Chce tylko żebyś dała mi szansę – uśmiechnął się czule a Wiktoria znów go pocałowała

- Dajmy sobie trochę czasu, dobrze? – powiedziała to tak, że nie był w stanie jej odmówić, skinął twierdząco głową.

- Dziękuję za kolację . . . i za to, że nie uciekłaś jak tu przyjechaliśmy – zaśmiał się i pomógł założyć jej płaszcz

- Ja też dziękuję . . . i dobranoc – pocałowała go delikatnie i poszła do taksówki która już na nią czekała.